کثرت اسماء و صفات، فقط در مقام لفظ و تعبیر و از حیث مفهوم ذهنی است، وگرنه در خارج، یک واقعیت مُرسَل و مطلق و غیر متناهی است، که هم علم است و هعم قدرت است و هم حیات  و به همین قیاس.

حقّ سبحانه در مرتبه ی ظاهر و حس و وهم و عقل، موصوفی است که قابل رؤیت نیست؛ ولی به حسب واقع، موجودی است که به واسطه ی احاطه ی ذاتی خود، زیر پرده ی خفا نمی رود. بنابراین حاضر است ولی نه به معنی محدودیت، و غائب است از احاطه ی حس و وهم و عقل است، ولی نه به معنی مفقودیت که خاصّه ی غیبت می‌باشد.

هر کمال وجودی که در مخلوق وجود دارد، خداوند متعال آن را داشته که داده و اعطا کرده است. و خداوند، واقعیتی است که هیچ کمال وجودی را فاقد نیست.

از روایات استفاده می شود که خداوند متعال، همیشه خلق می نموده و دائماً فیّاض بوده و ارزانی می داشته است... زمان یا حین یا وقتی نبوده که خداوند متعال قدرت بر خلق و فیض نداشته و سپس عالم را خلق نموده باشد؛ بلکه خداوند، دائم الفیض بوده و جود و بخشش و عطای او همیشگی بوده است.

از روایات استفاده می شود که علم، قدرت، سمع، بصر، و حیات، از صفات ذاتند؛ یعنی خداوند ذاتاً علیم و قدیر است.

 و سمع و بصر نیز به علم بر می گردند، زیرا سمیع یعنی عالم بالذّات به مسموعات؛ و بصیر یعنی عالم بالذّات به مبصّرات.